Valentijn van Koppenhagen

Derrière les gerania, à mon (ét)age

Zo zou de titel van mijn bijdrage aan dit Franse nummer kunnen luiden. Op leeftijd komend en vanachter de gerania de wereld beschouwend. Zo kennen de trouwe lezers mij ook. Grappig trouwens, ook de Fransen noemen de geraniums gewoon geraniums.

Mijn slijpgeraniums van de geest vervelen nooit!

Dat is precies de vraag die ik heel vaak hoor. Meestal antwoord ik ontwijkend. Geen zin om ziel- en zaligheid met Jan en alleman te delen. Maar ik kan aan u natuurlijk best wat vertellen over het leven achter de gerania.

Denken aan thuis onder de Spaanse zon

De zomer moest nog zomer worden toen wij naar het zuiden trokken. Wij hadden onze burgerplicht gedaan, in de kou en de regen tegen de komst van het Spuiforum gedemonstreerd. Hopen dat zoiets een beetje helpt.

Cadansend door het kwartier

Smachtend naar het voorjaar zit ik in maart achter de gerania. Die op de foto hebben nu het loodje gelegd, zo’n pak sneeuw konden ze niet meer aan. Ik had hun verscheiden al in krant nr. 5 aangekondigd.

Pieterstraat, Hofkwartier, Den Haag, Zuid-Holland, Nederland, Europa, wereld, heelal!

Herkent u dit rijtje nog? En ziet u het nu bij uw kinderen of kleinkinderen weer terug? Grappig elke keer om mee te maken, kinderen voor wie de wereld elke keer een stapje groter wordt. En eigenlijk geldt dat natuurlijk voor de volwassenen ook, als je wilt, kun je elke dag weer wat bijleren, elke dag kan de wereld voor jou toch weer een stukje groter worden.

Ook een goed vakantie gehad?

Weemoedig zie ik de zomerzon in de zee zakken. Het warme zand, de koele bries, ik moet weer een hele tijd zonder. Onderwijl doet de zomer nog een laatste poging een goede herinnering achter te laten. Of dat lukt, ik weet het niet. Zo zomers was deze zomer niet.

Van Gerania naar Buk-Buk

Het is tijd. Beter nog: het is weer tijd. Nog beter: het is weer de tijd tussen de violen- en de zonnebloementijd, kortom het is geraniumtijd. 

Net wakker een koffietje scoren

Natuurlijk weet ik niet hoe het u vergaat, maar wakker worden en opstaan gaat bij mij niet heel erg spontaan. Zoals ze tegenwoordig zeggen: ‘het is niet mijn ding’. Het spreekwoord: ‘De morgenstond heeft goud in de mond’, heeft mij van jongs af aan niet aangesproken. Het zij zo.

Domweg gelukkig in de Pieterstraat

Vijf jaar geleden kwam ik in de Pieterstraat terecht, in een flat, tegenwoordig heet dat appartement. Mijn vriendin, met wie ik toen al meer dan dertien jaar 'latte', woonde in het Bezuidenhout.

Abonneren op Valentijn van Koppenhagen