De straat van verhalen over het kloppertje en Eline Vere
De straat van verhalen over het kloppertje en Eline Vere
‘Wie was toch die Juffrouw Ida?’ Die vraag hoor je soms wel twee keer per dag, in het stille straatje. Groepjes gildewandelaars krijgen verschillende verklaringen: van klopje of kloppertje – het begijntje dat het begin van de dienst in de schuilkerk kwam aankondigen – tot zelfs een lichtekooi aan toe.
Ook de groepen fietsers die onder leiding van ‘Bommetje’, de Haagse nachtburgemeester met zijn opvallen- de vehikel, een tourtje maken, krijgen deze en andere verklaringen te horen als ze halt houden voor de dubbele pakhuisdeur van het Bakkertje. En natuurlijk krijgen ze gelijk een stukje Haagse Kakker mee, dat ze even later met een kop koffie kunnen oppeuzelen bij ijssalon Florencia, om de hoek van het ‘korte’ deel van de Juffrouw Idastraat.
Het straatje is beschermd stads- gezicht: terecht, geen huis is er hetzelfde. Hier zindert historie. Ooit lag hier op deze plek, op de hoek waar nu de later gebouwde Prinsestraat loopt, het Hofje van Floris van Dam. En in de Idazaal bevond zich een chirurgijnschool. Op verschillende adressen in deze straat woonden en werkten schilders als Maris, en diverse componisten. Het Venduehuis der Notarissen heeft er een uitgang en een garagedeur, schuin daartegenover bevindt zich de groene toegangsdeur (ongenummerd, het was immers een schuilkerk) van de Oud-Katholieke kerk. Deze deur staat bij zondags- diensten, rouw- en trouwdiensten, op monumentendagen en bij concerten uitnodigend open. Naast de kerk was jarenlang het Letterkundig Museum gevestigd, aan de overkant, in de oude brandweerkazerne vond je dan weer een dependance. Hier schreef Jaap Harten, gebiologeerd door de naam van deze straat, een verhaal á la Couperus over deze plek. U leest het in zijn proza ‘Garbo en de broeders Grimm’.
De oude ‘blinde’ muur in deze straat is, zeker met strijklicht, gewild als achtergrond voor fotosessies. En achter die muur vond je in de vorige eeuw een kinderspeelplaats, die tegelijk met de Zusters van Liefde en de Willibrordus Stichting is ver- dwenen. Hierover is meer te lezen in het boekje De scholen van de Zusters van Liefde in Den Haag en het Willibrordushuis in de Oude Mol- straat, dat Mary Remery-Voskuil schreef.
Dat de straat tot de verbeelding spreekt, zie je in de opnamen voor de film Eline Vere, naar het gelijknamige boek van Louis Couperus, die hier in juni 1990 hebben plaatsgevon- den. Voor ons als bewoners was het geweldig om dit proces van zo dichtbij mee te mogen maken. Het was werkelijk een invasie van camera’s op rails, wind- en regenmachines, vele acteurs en hun stand-ins en natuurlijk de talloze figuranten.
Het antiquariaat Vivarium was door de art director Ben van Os uitverkoren als het huis van Jane, de vriendin waar Eline in paniek en in slecht weer naartoe vluchtte. Het werd een dramatische scene, hier zo pal voor de deur. Zoiets is spannend maar ook ingrijpend, want de gehele etalage moest worden omgebouwd tot sigarenhandel. Ook moesten de mooi geschilderde letters van de ruit worden weggekrabt. En jaren later vonden we in kieren en spleten nog steeds het witte spul dat ze als ‘sneeuw’ hadden gebruikt. In zijn kritiek op de film schreef H. Elzinga: ‘Den Haag werd hartje zomer met een dikke laag kunstsneeuw bedekt, waarbij niet op een vlokje meer of minder is gekeken!’ Ja, dagenlang opnamen voor één minuutje in een overigens prachtige film.
Nog altijd wonen er kunstenaars in dit straatje waar in het voorjaar, dankzij de liefde en groene vingers van de bewoners van nummer 5, een schitterende blauwe regen bloeit. Vroeger woonden er verscheidene kinderrijke gezinnen in de straat maar eind van de vorige eeuw trok men liever naar ‘kindvriendelijke’ buurten. Gelukkig hebben tegenwoordig ook jonge mensen weer oog en hart voor dit schoons en zijn er weer bewoners met kleine kinderen. Feit blijft dat de lastige toegang tot de straat – door de elektronisch geregelde pollers – een behoorlijk nadeel kan zijn. Het voordeel is echter weer dat de kinders gemakkelijk op straat kunnen spelen. En dat kunnen niet veel Hagenaars of Hagenezen hen nazeggen.
Wij zijn blij met onze Juffrouw Idastraat. Een van de meest geliefde straten van het Hofkwartier.
