Daar is de orgelman...
Daar is de orgelman...
Dat het Hofkwartier het karakter heeft van een ‘dorp in de stad’ komt onder meer doordat er best wel wat gezinnen met kinderen wonen. Blijkbaar is lang niet voor iedereen de geboorte van kinderen aanleiding om te verhuizen naar een rustige buitenwijk. Wat zijn de ervaringen van gezinnen in het Hofkwartier en waarom besluiten ouders om hun kinderen te laten opgroeien in de binnenstad?
Als vader van twee jonge kinderen van vijf en drie jaar ben ik ervaringsdeskundige. Natuurlijk, het is hier geen woonerf, waar je kinderen zonder toezicht buitenshuis kunt laten spelen en erop kunt vertrouwen dat alles goed gaat. Maar dat kan in de gemiddelde woonwijk ook niet, hoe kindvriendelijk die ook is.
En tot de happy few die in het Hofkwartier een tuin bezitten, behoren ook wij niet. De meeste jonge gezinnen moeten het hier, net als wij, stellen met een bovenwoning, waarbij wij nog het grote geluk hebben dat ons huis voorzien is van een heerlijk dakterras.
Een eigen tuin, ja, dat zou onze oudste ook wel graag willen ja. Maar dan wel een grote, zoals bij opa en oma in de provincie. Zo’n klein stukje terras achter het huis zoals bij zijn klasgenootjes in de Zeehelden- of Archipelbuurt, nee, daar heb je niks aan…
Maar verder is het voor kinderen een genot om hier op te groeien, daar ben ik van overtuigd. Al die winkeltjes, barretjes, pleinen en historische gebouwen, die onze wijk haar zo levendige en typische karakter geven, maken het ook voor kinderen tot een heel herkenbaar en ‘eigen’ deel van de stad.
Overal komen ze over de vloer, kennen ze de gezichten, en kennen de mensen ook hen, al dan niet bij naam. Steeds meer raken ze ook bekend met de verhalen van de stad, die nu eenmaal hier wat talrijker zijn dan in de soms wat comfortabele buitenwijken.
Een snoeibeurt in de Paleistuin, het parkje dat overigens op zichzelf al een belangrijke kindvriendelijke factor van de wijk vormt, openbaarde bijvoorbeeld onlangs voor ons het feit dat van daaruit ooit de eerste ballonvlucht van Nederland vertrok. Maar ook kleine dingen als het wekelijks op zaterdagochtend voorbij trekkende draaiorgel, dat extra hard aanzet totdat de paaltjes van het winkelgebied naar beneden worden gelaten en het trekpaard weer verder kan.
Toen de jongste nog in de wieg lag, verplaatsten we hem standaard rond deze tijd maar even naar een kamer aan de achterkant van het huis, maar inmiddels is de orgelman voor allebei onze kinderen een vast element van hun leefwereld geworden, zoals dat is gebeurd met zoveel aspecten van ons prachtige Hofkwartier.