Hofkwartier

De Bodega, ‘daar lieten Van Krimpen en Van Nijlen hun ijskoude borrels ingetogen door het keelgat glijden, waarbij zij nu en dan enkele bezonnen en rake opmer­kingen ten beste gaven, zonder het waardige rhythme waarin zij met de alcohol verkeerden, ook maar een oogenblik te verstoren, maar daar gulpte Jan de zijne onstuimig neer, omdat zijn opgewekte conversatie hem geen tijd liet tot bezonnen

Weemoedig zie ik de zomerzon in de zee zakken. Het warme zand, de koele bries, ik moet weer een hele tijd zonder. Onderwijl doet de zomer nog een laatste poging een goede herinnering achter te laten. Of dat lukt, ik weet het niet. Zo zomers was deze zomer niet.

Er zijn mensen in het Hofkwartier die hem zich zeker nog zullen herinneren. Aan zijn stem vooral. Nelis. De zingende glazenwasser. Hij zeemde vrolijk de ramen van het Hofkwartier en zong – als een Richard Tauber – de ene aria na de andere. En het liefst wanneer hij een mooi winkelmeisje in het vizier kreeg.

Ik heb er als hofnar natuurlijk niet veel tijd voor, maar af en toe geef ik me er gewoon aan over: dagdromen. Tussen de bedrijven door zal ik maar zeggen. In een vergeten hoekje van haar agenda. Die dagdromen zijn niet alleen voor mijzelf, al kan ik een behoorlijk endje weg fantaseren over reizen bijvoorbeeld waar ik nooit aan toe zal komen. Ik dagdroom ook wel eens voor haar.