Netwerken is een van de mooie dingen in het leven. Althans in het leven van een wethouder. Je moet in dit vak namelijk vaak naar openingen, feestjes, vieringen en ik weet niet al wat. En bijna elke bijeenkomst in Den Haag wordt tegenwoordig afgesloten met een ‘borrel’ dan wel ‘aangeklede borrel’. Zonder borrel geen bijeenkomst, zo lijkt het wel.

Als het een iets sjiekere gelegenheid is, kan er zelfs sprake zijn van een ‘walking dinner’. Persoonlijk heb ik het niet zo op die wandelende diners. Vaak betekent het dat je achter je eigen eten aan moet rennen omdat de ober op mira­culeuze wijze zich altijd aan de andere kant van de zaal bevindt. Wil je dan nog iets binnen krijgen, dan moet je er wel achteraan rennen. Maar dan nog vind ik het niet zo’n succes. Vaak sta je met een glas in je handen en dan krijg je ook nog een bord met bestek. Probeer dan meer eens zonder knoeien iets naar binnen te krijgen.

Heel soms krijg je haakjes uitgedeeld die je aan je bord kunt klikken waar je het glas in kunt hangen. Alleen wijnglazen overigens. Geen bier drinken dus.Maar goed, de borrel wordt altijd gebruikt als excuus voor het netwerken. Begrijp mij niet verkeerd: ik vind netwerken heel belangrijk en als smeerolie voor de samenleving. Tijdens borrels is de tong toch wat losser en hoor je bovendien vaak de meest sappige roddels. ‘Heb je het al gehoord? Pietje doet het met Marietje en zijn vrouw weet van niets!’ U kent dat wel.

Borrels of netwerkbijeenkomsten zijn ook vaak nuttige ontmoetingsplekken om even snel zaken te doen. Soms heel bizar. Laatst was ik in München en liep daar op een borrel een minister, een directeur van een woningbouwvereniging en een hoge ministeriële ambtenaar tegen het lijf. Allemaal uit Den Haag, maar je moet naar München om ze te kunnen spreken.Maar vooral als je een drukke agenda hebt, zijn die borrels een uitkomst. Niet dat je echt zaken doet. Je bevestigt vaak wat je al weet of je maakt een aanloopje naar een volgende bespreking.

Mijn secretaresse is minder enthousiast over al die netwerkborrels. Dat zit zo. Heel veel mensen die ik op borrels ontmoet, willen een afspraak met mij maken. Dat is op zichzelf een merkwaardig fenomeen. Want je spreekt iemand en die wil dan niet met je praten maar een afspraak met je maken. Dat schiet natuurlijk niet op. En ik kan moeilijk nee zeggen, dus kom ik vaak na zo’n borrel met een stapeltje visitekaartjes bij mijn secretaresse. Die dan weer wanhopig gaatjes in de agenda probeert te vinden. Wat dat betreft kan ik beter naar de kroeg gaan. In het Hofkwartier bijvoorbeeld. Altijd gezellig en daar kom je een hoop bekende mensen tegen. Kun je lekker netwerken…