Rutger vertelt ons dat de naam afkomstig is van Floc de Cascogne, een Frans aperitief. Het mengsel ontstond in de zestiende eeuw en bestaat voor een derde uit Armagnac en voor twee derde uit vers druivensap afkomstig uit de wijnstreek Côtes de Gascogne. Floc de Cascogne is er in een rosé en een witte versie en heeft een alcoholpercentage tussen 16 en 18 procent. We krijgen een glaasje van de zaak om het te proeven. Frankrijk met zijn culinaire traditie is waar Rutger zijn inspiratie vandaan haalt.

De ruimte is in grote lijnen hetzelfde gebleven, alleen het kleurenschema is wat veranderd, de vloer is groen en de zijmuur is nu oranje. De sfeer is nog altijd zeer aangenaam. ‘Het meeste werk was de keuken,’ vertelt Rutger ons. ‘Na al die jaren was deze wel echt aan een opknapbeurt toe. Maar nu zijn we helemaal op orde en is alles optimaal.’

De kaart is eenvoudig, de gerechten zijn klassiek. We kiezen voor een warm voorgerecht. Mijn tafeldame neemt het champignontaartje met gepocheerd kwartelei en truffel­dressing. Ik val, zoals wel vaker, voor de coquilles, geserveerd met spinazie en hazelnotenolie. Het smaak ons uitstekend en natuurlijk hebben we weer genoeg stof om over te praten, deze keer het nieuwe bestemmingsplan. Dat wekt de eetlust op. Als hoofdgerecht kies ik voor een vegetarisch groentegerecht, zij voor gebraden eendenborst gemarineerd in szechuanpeper en bosui, met groene asperges, venkel en gepofte tomaat.

Wanneer de gerechten op tafel verschijnen, heb ik een beetje spijt. Niet dat er iets mis is met de mousseline van aardappel en knolselderij, de auberginekaviaar met sesamzaadjes, de gepofte tomaatjes of de groene asperges, maar het hapje eend dat ik van mijn tafelgenote krijg is bijzonder smakelijk. We besluiten de maaltijd met een amerene millfeuille en een espresso.

Rutger heeft hard gewerkt en dat geldt ook zeker voor de mensen in de keuken, waar we ook nog een bekende uit de tijd van Max tegenkomen. Dan komen toch ook de herinneringen aan de leuke avonden bij Max, en mama Max natuurlijk. Na al die jaren was het een vertrouwd adres geworden, altijd wat, leuke gasten en lekker eten. We zullen hem missen. Maar wordt de heimwee ons te veel, dan kunnen we altijd nog bij restaurant Max in de Herenstraat in Amsterdam terecht.