'Juliana kocht hier wel eens 'kleine kamelen' voor haar man'

Anja Loose, afscheid van een icoon

Bijna zeventig jaar. Zo lang is Loose gevestigd in de Papestraat. Eind december 2011 trekt Anja Loose-Brooymans (1933) de deur van haar winkel in antiek en kunstnijverheid definitief achter zich dicht. Ze vertelt: ‘Ik ga het Hofkwartier wel missen. Het is een kleine, hechte gemeenschap. Net een dorp.’

‘Mijn schoonouders hadden in de Aert van der Goesstraat een kleinmodewinkel. Ze verkochten er onder meer dassen, slobkousen en hoeden. De winkel werd door de Duitse bezetter gevorderd in 1942 omdat deze in het gebied van de Atlantikwall stond. Als alternatief werd mijn schoonouders het pand aan de Papestraat 3 aangeboden. Na de oorlog zijn ze langzaamaan begonnen met de verkoop van wat zij volkskunst noemden. Zoals aarde- en houtsnijwerk. Daarnaast ging mijn schoonvader naar de boekenmarkt om er oude boekjes in te kopen. Over topografie en de geschiedenis van Den Haag. Dat verkocht zo goed dat de textiel langzamerhand uit het assortiment verdween.'

'Tot op dat moment kende ik Loose overigens nog niet. Dat gebeurde op een dag in 1955. Toen kwam mijn zwager thuis met een kandelaar. Hij zei tegen mijn jongste zusje en mij: ‘Gekocht in een leuk winkeltje in de Papestraat. Daar moeten jullie ook eens naartoe gaan’. Mijn zusje ging als eerste een kijkje nemen. En was ook enthousiast. Om een heel andere reden. ‘Daar staat toch zo’n leuke man. Bob heet hij. Je moet echt eens gaan kijken.’ Dat deed ik. En ik kon niet anders doen dan mijn zusje gelijk geven. Ik ging dus vaker op bezoek. Heel gezellig. Bobs ouders werkten er toen ook nog.'

'In de zomer van datzelfde jaar ging ik op vakantie naar Denemarken. Daar waren ze heel bedreven in origami; het vouwen van figuren van papier, vooral zwanen. Enfin, daar had ik er flink wat van ingeslagen.'

'Terug in Nederland ging ik bij Bob langs om hierover te vertellen. ‘Nou, laat die zwanen maar eens zien’, zei hij. Ik vertelde dat hij dan maar beter bij mij kon langskomen. Ik woonde intussen op kamers. Van het een kwam het ander. In 1963 zijn we uiteindelijk getrouwd.'

'Na het overlijden van mijn schoonouders hielden mijn man en ik de winkel sinds 1987 draaiende. Bob kocht de prenten en boeken in. De inkoop van de kunstnijverheid deden we samen. Wat opviel in al die jaren? Ach, toen we hier begonnen waren we de enige winkel die kleine spulletjes verkocht. Mensen zagen Loose ook wel als een soort cadeauwinkel. Daar zitten er nu veel meer van. We kregen ook ooit nog eens hoog bezoek: prinses Juliana kwam hier weleens kijken. Dan kocht ze kleine kamelen en leeuwen voor haar man. Als ze afrekende zei ze altijd: ‘Dat is toch zo moeilijk, met die munten’. Zo schattig.'

‘Mijn man is op 2 januari 2011 overleden. Vrij plotseling. Hij was herstellende van een heupoperatie. Al voor zijn overlijden hadden we bedacht om met de winkel te stoppen. Onlangs heb ik de winkel en het achterhuis verkocht aan iemand die de Papestraat wil verbeteren. Nee, zijn naam noem ik niet. Ik hoop snel de koop van een huis in Amstelveen af te ronden. Dan woon ik dicht bij een van mijn zoons. Ik verheug me op de verhuizing. Als herinnering neem ik wel een oude houten klok mee. Die staat al langer in de winkel dan ik. Ik zal het Hofkwartier wel missen. Het contact is met iedereen altijd goed geweest. Het is een kleine, hechte gemeenschap. Net een dorp.’